ciemno o poranku, ledwie można otworzyć sklejone po śnie oczy,
gorzkie przebudzenie przed kolejnym wyzwaniem,
niekończący się pęd ku nowym zadaniom...
a jednak jakaś wewnętrzna siła pozwala na iskierkę radości,
niewinny promyczek nadziei...
Rozszalała po lecie dusza pragnie słońca i kolorów...
Nie lubię otaczać się szarościami,
nie potrafię żyć wśród spokojnych przestrzeni,
nawet niespodziewane smutki staram się umniejszać i ubarwiać.
Tak, lubię patrzeć na świat kolorowo,
z własną mieszanką poglądów i barw.
Nawet dzisiaj, zmęczona wrześniowymi szaleństwami szkolnymi
moje myśli krążą wokół soczystych barw owoców,
odczuwam silną tęsknotę za zapachami lata, zwłaszcza w mojej ukochanej Tunezji.
Brakuje mi rozmachu bugenwilii, drobniutkiego, upajającego na łóżku w sypialni jaśminu,
okazałych przydrożnych oleandrów...
Nie, z tego wariactwa nie mam zamiaru się leczyć.
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz
Jestem ciekawa Twojej opinii.