Trzy znicze

Rok temu o tej porze siedzieliśmy razem z mamą.
Chorowała i od kilku miesięcy mieszkała z nami.
Czułam, że chciałaby odwiedzić grób swojego męża, a mojego taty.
Ja bardzo rzadko jeżdżę do rodzinnego miasta i odwiedzam cmentarz.
Nie jest to miejsce, gdzie znajduję spokój i ukojenie, raczej wywołuje we mnie nastrój przygnębienia.
Zaproponowałam mamie, że z nią pojedziemy.
Nie chciało jej się, wszystko straciło sens, pojawiająca się od czasu do czasu depresja znowu
zaczynała ją męczyć.
Kupiłam, jak co roku, 3 znicze - po jednym od każdego z moich dzieci.
Poszłyśmy z mamą koło kościoła, aby je zapalić, ale bez zapalniczki czy zapałek.
Na ulicy pusto, ciemno, szybka decyzja: wracamy do domu, oczywiście ze zniczami.
Ja do męża: A może ustawię je i zapalę na balkonie ?
On na to: Czy ty oszalałaś ?  Czy ktoś nam umarł ?
Parę miesięcy później mamy nie było już z nami...

Dzisiaj też spędzamy święto w domu.
Od pogrzebu w marcu nie widziałam jeszcze jej grobu. Nie jestem gotowa.
Mąż mnie pociesza, że jeszcze trochę i będę silniejsza.
Zapalamy kolejną świecę ku jej pamięci.

Jestem dziś myślami przy mojej mamie, tacie, dwóch babciach i teściu.
Mama spoczęła w grobie razem z tatą, babcia ze strony taty tuż obok,
druga babcia w Szwajcarii, a mój teść w Tunezji.
Przeglądamy zdjęcia, dzieła mojego taty, który był wspaniałym fotografem, jak podkreślał, amatorem.
Do kolekcji dołączyłam kolejne perełki od mojej mamy.

My tu dziś bez nich, zadumani, wyciszeni,
bez ulicznego gwaru i zakorkowanego miasta
przeżywamy ich odejście,
ale towarzyszy nam uczucie spokoju,
że oni wszyscy odnaleźli się gdzieś w błękitnych przestworzach...

A u mamy na Wszystkich Świętych zawsze była cytrynowa babka, więc i ja dzisiaj zrobiłam.